● می دونی داشتم به چی فکر می کردم؟
به اين که تو دوست داشتی توی جنگل دنبال قارچ بگردی.
به اينکه، او نروزا که از بالا تا پايين سياه می پوشيدم بهم می گفتی برم رو چمنا بدوم و دنبال پروانه بگردم.

دلم يهو گرفت...
هميشه احساسات ساده سطحی نيستن و من اينو خيلی دير فهميدم...
□ نوشته شده در ساعت 23:44 توسط Laneskij

● اينو بايد می نوشتم:
امين مرسی.
□ نوشته شده در ساعت 20:38 توسط Laneskij

● بتهوونيست بودن، اونهم توی قرن بيست و يکم کمی غير طبيعی است. اما هرگز کسی به اندازه ی او در من تعادل فکری ايجاد نمی کنه.
انسان های بزرگی همانند او اوج "دوره " ای از زمان هستند که به پايان رسيده.
مطالعه ی اون دوره ساختار های نسبی رو می سازه تا ارزيابی حقيقی انجام بشه.
مسئله ی اصلی مشخص کردن مقدار کارايی اين ارزيابی است.


اتکا به بتهوون فعلا" برای گذر از اين مرحله از زندگی ام لازمه.

همه ی اين حرفا رو امروز در حالی با خودم تکرار می کردم که پياده، اون راه هنوز کشف نشده رو می پيمودم. آه که چقدر مضطربم. تحمل شکست دوباره رو ندارم.
به هيچ وجه...
□ نوشته شده در ساعت 21:25 توسط Laneskij

● کليشه ها هيچ وقت تمومی ندارن...

بعضی چيزها رو آدم بايد سعی کنه هرچه زودتر بهشون عادت کنه تا برای مدتی با فکر کردن بهشون دچار آدم زدگی نشه.


راستی ... راجع به نظری که در باره ی نوشته ی قبل داده بودی، عطا
بد نبود نظرت رو کامل می نوشتی...

اگر يه وقتی خواستی از چيزی که اونجا نوشتی پشيمون شی " قفسه ی دکتر کاليگاری " رو ببين. در هر صورت ديدنش لازمه.نه برای فهميدن هسته ی چند خطی که اون پايين نوشتم، بلکه برای تشخيص قضاوت عادلانه از رمانتيک.

البته ديدن اين شاهکار سينمای صامت دهه ی بيستم نياز به اين همه انگيزه نداره. هر چی باشه يه سينمای اکسپرسيونيسته و يه سزار و دکتر کاليگاری!!
□ نوشته شده در ساعت 00:35 توسط Laneskij

● گردالو
قِل قِل قِل
صاف می شه، قرمز می شه، محو می شه
فرود
شووواپ شواپ
من می مونم
تنها می شه
گرد قلمبه
صاف صاف
تيز
من می خندم، بلند
تيز سفيد
نور
نور

صدای ممتد گوش خراش
□ نوشته شده در ساعت 19:34 توسط Laneskij

● کرکره ی چوبی قهوه ای
ساعت اول

پالتوی پشميش را پوشيد، هر چند که " ديگه کهنه تر از اين بود که بتونه گرم نگهش داره ". اين جمله را هر روز با خودش، در حالی می گفت که عينکش را به چشم می زد وآخرين جرعه از قهوه ی نيمه داغش را سر می کشيد. ورقه های کاهی را طوری مرتب کرد که نوشته های صفحه ی اول ديده شوند. زير لب زمزمه کرد: " رقص مردگ... ". هر بار که آماده ی رفتن می شد ياد حروفچی می افتاد که گفته بود :" پارتيتور اشتباهی نداره، فقط تيترش کامل نيست."... بالاخره روزی بايد می رفت و " ان " آخرش رو می داد برايش چاپ کنند.
تنها نبود. پله های سنگی نا منظم و آن نخ سفيد رنگ، فکرش را همراهی می کردند. اما آنقدر حواسش به اين اشتباه چاپی بود که نفهميد چطور از پله ها پايين آمد و آن نخ را دور ورقه های نت پيچيد. نيم نگاهی دوباره به صفحه ی اول انداخت.در لحظه حس کرد تا چه حد اين دو کلمه و ترکيبشان برايش نا آشناست. تنها هنگامی برايش ملموس می شد که از زندگی خود فاصله می گرفت و به نوعی با اجرای آن وارد فضای بی تحرک شهر خود می شد.

ادامه دارد...


□ نوشته شده در ساعت 10:19 توسط Laneskij

● هر بار که آدم زاييده می شه، انگار يه چيزی ازش برای هميشه کنده می شه.
برای هميشه...
□ نوشته شده در ساعت 17:59 توسط Laneskij

● - بهش بگو، فقط طبقه ی دوم رو خالی نکنه. جای باقی اوراق توی سطل آشغاله.
- نمی تونی به همين راحتی، اين همه " بديهی" رو، دور بريزی!!...
- بديهی معنی نداره. مهم کارا بودنه. مثل اون ماجرای دهه ی هفتاد... يادته که؟
- نوبلش رو می گی؟
- اونم می گم... بگذريم. بگو ببينم چی کار قرار بود کنيم الان؟
- به اين زودی يادت رفت؟ کشو ها رو قرار بود خالی کنيم؛ بعد هم از آشپز بخواهيم توغذا از مطالب کشوی دوم بريزه.
- آهان .. خودشه. بگو به آشپز که اون يکی نمکدونه رو ديروز پر کردم.
- نمک که قدغن شده؟!
- می دونم... تو نمکدون، نمک نريختم.
- پس چی ريختی؟
- صلح!
□ نوشته شده در ساعت 00:02 توسط Laneskij

● به سوی سقوط از دار جامديت 11:40

گاهی به يه نقطه می رسی. يه نتيجه شايد.
اونو با يه بی نهايت از جنس زمان در می آميزی و خودت رو با احساس امنيت حاصل از وجودش.
جامديت محض!
□ نوشته شده در ساعت 17:24 توسط Laneskij

● يه خط باريکه. ملتهب. روی اون که می ايستی دلت بی قرار می شه. تو می مونی و ترس... ترديد. يه چاشنی از يه مدل غم هم همراهيت می کنه. کافيه يه کم به زمان اجازه ی ورود بدی، اونوقت به يه طرف اين خط می غلتی. مهم دقيقا" همين جاست چون يه طرف اين خط آرامشه، طرف ديگر افسردگی.
روحی که با صدای زندگی می گريه حتما" خودش رو با آرامش درمی آميزه.نه...! نمی تونم تصور کنم که انسان اينجا بی اراده است.
بی ارادگی تنها چيزيه که اينجا به هيچ وجه صدق نمی کنه. مگر اينکه با دروغ های به ظاهر قهرمانانه ساخته شه.
فقط اين فکره که، توانايی تحمل اين همه اضطراب رو بهم می ده...

□ نوشته شده در ساعت 19:42 توسط Laneskij

● من : احساساتم برام غير قابل تجزيه شدن.
بازم من: اينم شروع خروج از تنهايی.

يه بار ديگه من: بعدی لطفا " !
□ نوشته شده در ساعت 21:03 توسط Laneskij

● نيچه می گه:

" به من بگوييد ای مردان! کداميک از شما هنوز قادر به دوستی می باشيد؟
افسوس می خورم از اين فقر و خست روحی شما مردان! آنقدر که شما به دوستان خود می دهيد، من نثار دشمنان خود می کنم و در اثر آن فقيرتر نمی گردم.
رفاقت وجود دارد. ای کاش دوستی هم وجود داشت. "
□ نوشته شده در ساعت 21:45 توسط Laneskij

● تلويزيون ديدن يکی از اون کاراييه که مدت هاست انجامش نمی دم. اما بعضی چيزا باعث می شن آدم از تصميماتش صرف نظر کنه!!

مثلا" اگر برادرتون درحال ديدن تام و جری باشه مگه می شه شما هم کنارش نشنين؟

جری داشت پرت می شد پايين که يهو بالا سرش يه علامت سوال تشکيل شد. قوس اين علامت گير می کنه به يه ميله، اين موجود هميشه خوش شانس نجات پيدا می کنه. حالا تام چون موقع افتادن تعجب می کنه و علامت تعجب فقط يه خط صافه، هيچ جوری نمی تونه خودش رو به جايی بند کنه. می افته و تبديل می شه به آکاردئون!

حالا خودتون تصميم بگيرين موقع سقوط چه احساسی داشتع باشين...
من صحبتی در اين باره ندارم!
□ نوشته شده در ساعت 12:25 توسط Laneskij

● " در جهان کنونی ، نه سلاح اتمی، بلکه احترام به حقوق بشر، اتکای دولت ها بر دمکراسی و برخورداری آنها از مشروعيت و حقانيت سياسی، تکامل فرهنگی، توسعه علمی و اقتصادی، و برقراری عدالت اجتماعی است که می تواند ضامن دفاع از منافع و حاکميت ملی کشورها باشد..."

الان داشتم در يکی از سايت های خبری اين مطلب رو که در واقع در اعتراض به روند فعلی تصميم گيری نوشته شده، می خوندم.

پشت اين حرف - ترجيح سلاح اتمی بر ديگر مسائل - روحيه ای پنهانه که تقريبا" می شه گفت جزء جا افتاده ای از روان ملت شده. من درک نمی کنم اين روحيه رو سيستم حاکم به ما آموزش داده يا به سادگی اين روحيه در ما هست و تنها در اين سيستم عينيت پيدا کرده...
□ نوشته شده در ساعت 11:12 توسط Laneskij

● نوشته های وبلاگم رو که می خونم، می بينم جای يه چيزی توشون خاليه.

عدم وجود پيوستگی ؛ اشتباه اونايی که با احساس بودنشون باورشون می شه و توی اون نقش فرو می رن همينه.

به اين ترتيب نظريه ی منطق و احساسی که تا به حال بهش معتقد بودم بر عکس می شه. تا به حال فکر می کردم اين منطقه که مثل روغن باعث نرم شدن حرکات چرخ دنده های احساس می شه و حالا بر اين عقيده ام که احساس نمی تونه زيربنای کار باشه.

لااقل برای من که هنوز ظرفيت کافی رو ندارم.
□ نوشته شده در ساعت 12:34 توسط Laneskij